Przystanek I

Zarazę wyobrażano sobie jako dojrzałą kobietę, ubraną w czarne wdowie szaty, z woalką zakrywającą twarz, pytającą o drogę lub zachodzącą do chat pod jakimś innym pozorem. Inni opowiadali, że wyglądała jak młoda dziewczyna o jasnych włosach i czarnych oczach, podająca się za sierotę i chodząca po prośbie od chaty do chaty. Jak można było odmówić sierocie? Ludzie wpuszczali ją do środka, karmili, a później nawet pogrzebać ich nie miał kto. Podobno rozpoznać ją można było po jednym, budziła przerażenie wśród zwierząt. Gdy się zbliżała, ptaki milkły i tuliły się w gniazdach, kury zbijały się w stadko w jakimś kącie, jakby usłyszały kwilenie jastrzębia, psy kuliły ogony pod siebie i skomlały żałośnie, a krowy zadzierały ogony i pędziły przed siebie, byle dalej, tylko koty łasiły się do niej. Gdzie przeszła tam pozostawiała za sobą trupy, po których nie miał nawet kto płakać. Opustoszały wsie i miasta. Naturalną przeszkodą dla niej były rzeki. Nie umiała przeprawiać się przez rzekę. Musiała czekać, aż ją ktoś przeniesie. Pewnego dnia udało jej się zmusić chłopa o imieniu Józwa, aby przeniósł ją przez rzekę. W zamian obiecała mu, że nie zrobi żadnej krzywdy jemu ani nikomu z jego rodziny, musi tylko przez miesiąc, po zapadnięciu zmroku i później w każdą wigilię palić w oknie gromnicę. Czarna Pani zebrała bogate żniwo, ale Józwa ani nikt z jego rodziny nie zachorował. Józwę jednak bardzo gryzło sumienie, że przyczynił się do śmierci wielu sąsiadów, stał się odludkiem, nie odzywał się do ludzi i nigdy już nie był wesołym i pogodnym człowiekiem. O historii tej opowiada legenda Czarna Pani.