Przystanek IV

W Latoszynie, na lewym brzegu Ostrej, już prawie na granicy z Gumniskami, wznosi się dziwne wzgórze. Kto go zobaczy, od razu domyśli się, że nie powstało ono naturalnie, lecz jest dziełem rąk ludzkich, które oddzieliły koniec opadającego ku rzece grzbietu głębokim przekopem. Dzisiaj już niewielu zna jego nazwę. Dawniej nazywano go Cerekiew. Skąd ta nazwa i jak powstało to wzgórze? Według legendy to tu mieściła się siedziba pierwszych misjonarzy, którzy przybyli tu w ślad za wojskami Światopełka Wielkomorawskiego. Prawdopodobnie był to najstarszy na tym terenie ośrodek misyjny głoszący ewangelię, z liturgią w języku słowiańskim opracowaną przez św. Metodego. Miejscowi obserwowali ich początkowo z nieufnością, która z czasem przeszła w obojętność. Dziwili się, że na polach zakonników plony są lepsze, a i znajomość rzemiosła doskonalsza. Ciągle trzymali się jednak z daleka. Nie wiadomo jak długo trwałaby ta nieufność, gdyby nie pewne zdarzenie. Pewnego razu usłyszeli straszne zawodzenie z niedaleko położonej zagrody. Pospieszyli natychmiast, aby dowiedzieć się, co się stało. Okazało się, że gospodarz zwany Jaszem, wraz z kilkunastoletnim synem Czubą poszedł do lasu wycinać drzewo i zostali zaatakowani przez dzika. Chłopak miał paskudnie złamaną nogę, z której sterczały kości a Jasz rozpruty kłem bok. Udało mu się toporem odegnać dzika, ale wlokąc jedną ręką syna, druga musiał podtrzymywać bok, aby wnętrzności nie wydostały się na zewnątrz.